សព្វថ្ងៃនេះ អក្សរផ្ចង់កំពុងតែមានការពេញនិយម សូម្បីតែនៅក្នុងចំណងជើងនៃរឿងកុនក៏ត្រូវបានគេសរសេរដោយដៃដែរ ហើយខ្ញុំគិតថា ជូសា គឺមនុស្សដំបូង ដែលបានសំរេចនូវការងារសិល្បៈដែលបានធ្វើអោយយើងមានអារម្មណ៍ថ្មីមួយចំពោះទំរង់ផ្សេងៗនៃការសរសេរអក្សរ។ ខ្ញុំអាចយល់ពីស្មារតីរបស់ ជូសាគីមចងហ៊ីនៅក្នុងទីកន្លែងនេះដែលជាអ្នកសិក្សានូវការសរសេរអក្សរនិងសំបុត្រជាច្រើនប្រភេទ តាមរយះឯកសារបុរាណវិទ្យា និងចារិកសាស្រ្ត ហើយបានបម្លែងវាអោយក្លាយទៅជាសិល្បៈនិងអក្សរសាស្រ្តរបស់គាត់ផ្ទាល់ដោយការសាកល្បងជាច្រើនសារ។

នេះគឺជាផ្ទះរបស់ ជូសា ហើយវាជាកន្លែងមួយ ដែលអ្នកគួរតែទៅមើល (៧៩៨ យ៉ូងគូងរី ស៊ីនអាំម្ញ៉ន យែសានគូន ឈូងឆនណាមដូ) ហើយលោកយាយរបស់គាត់មានឈ្មោះថា ហ្វាស៊ូអុងជូ ដែលជាកូនស្រីទីពីររបស់ស្តេចយ៉ងចូ ហើយនាងគឺជានារីដែលមានគុណធម៌ម្នាក់។ ហើយនាងគឺជានារីតែម្នាក់គត់ដែលបានស្លាប់តាមប្តីរបស់នាង នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃរជ្ជកាលចូសន។ បន្ទាប់ពីប្តីរបស់នាងគឺ វ៉ុលសងវី គីមហាន់ស៊ីន(១៧២០ ដល់ ១៧៥៨) ដែលជាតាទួតរបស់ ជូសាគីមចងហ៊ី បានស្លាប់ដោយសារតែជំងឺ។ នៅពេលនោះនាងក៏បង្អត់បាយខ្លួនឯង ហើយបានស្លាប់នៅក្នុងរយះពេល ១៤ថ្ងៃ។ ស្តេច យ៉ងចូ បានយាងមកមើលនាងដើម្បីជួយផ្លាស់ប្តូរនូវគំនិតរបស់នាងតែមិនបានសំរេច។

ក្នុងនាមជាគ្រួសារអភិជនដ៏ល្បីមួយ ផ្ទះរបស់ គីមចនហ៊ីមាន ថ្លាងដែកធំមួយ ដែលវាជាថ្លាងដែកបុរាណកូរ៉េដែលធ្វើឡើងពីដែក ដែលវាបានគ្រប់ដណ្តប់លើទីធ្លាដ៏ធំនៅជិតខ្លោងទ្វារ។ មានភ្នំតូចមួយនៅខាងក្រោយផ្ទះ ហើយអ្នកអាចមើលឃើញនូវវាលទំនាបដ៏ធំល្វឹងល្វើយមួយនៅចំពីមុខយើងនៅពេលដែលយើងបានឡើងទៅលើភ្នំនេះ។ នៅលើវាលទំនាបនេះ អ្នកអាចមើលឃើញនូវទីតាំងដ៏ល្អដែលជាកន្លែងប្រសព្វគ្នារវាងទន្លេសាប់ក្យូឆន និងទន្លេមូហានឆន ដែលនាំទៅកាន់ឈូងសមុទ្រអាសាន។ មានរឿងមួយដែលគេបាននិយាយថា មុនពេលដែលគាត់បានកើត បឹងនៅខាក្រោយផ្ទះរបស់ជូសា បានរីងស្ងួត ហើយស្មៅនិងដើមឈើនៅលើភ្នំផាល់ប៉ូងសានបានស្ងួតងាប់ ប៉ុន្តែស្រាប់តែមួយពព្រិចភ្នែកបន្ទាប់ពីការចាប់កំណើតរបស់គាត់ បឹងនោះមានទឹកឡើងវិញ ហើយដើមឈើនិងស្មៅនៅលើភ្នំបានចាប់ផ្តើមចុះឡើងវិញ។ នេះគឺជារឿងព្រេងមួយដែលនិយាយថាទីកន្លែងល្អនេះកើតឡើងដោយសារតែបារមីរបស់គាត់។

ក្នុងនាមជាគ្រួសារអភិជនដ៏ល្បីល្បាញមួយ ផ្ទះជូសាគឺជាផ្ទះអភិជនប្រពៃណីបុរាណមួយដែលមានទីតាំងនៅតំបន់កណ្តាលជាកន្លែងដែលទទួលបាននូវពន្លឺព្រះអាទិត្យច្រើន។ ក្នុងនាមជាសម្បតិ្តបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌លេខ ៤៣ នៅក្នុងតំបន់ឈូងឆនណាមដូ មានផ្ទះដែលសង់ដាច់ពីគ្នាមួយនៅខាងស្តាំដៃ ហើយមានផ្ទះធំមួយនៅពីក្រោយផ្ទះនេះ ដែលយើងអាចមើលឃើញវាបន្តិចតាមមាត់ច្រកចូល។ ហើយផ្ទះដាក់ដោយឡែកនេះបានសង់ជារៀងស្រះអារ ដែលមានបន្ទបមួយដែលមានទ្វារមួយនៅចំកណ្តាល ហើយមានសសរដែលបានឆ្លាក់នូវ វឺសកាប់ភ្លែត ដោយជូសា ហើយវាពិតជាគួរអោយមានចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការទៅមើលបន្ទះជាច្រើនប្រភេទដែលមាននៅក្នុងបន្ទប់នីមួយៗ។

ផ្ទះជាទូទៅគឺបែរមុខទៅទិសខាងកើត ប៉ុន្តែផ្ទះនេះបែរមុខទៅទិសខាងត្បូង។ រូបសំណាកថ្មបានមានឆ្លាក់អក្សរនេះ ដែលវាជាប្រភេទនាឡិកាព្រះអាទិត្យដើម្បីសំរាប់ផ្ទៀងពេលវេលា។

ផ្ទះធំបានសង់ជារាងបួនជ្រុងការ៉េ ហើយអ្នកអាចមើលឃើញនូវទេសភាពនូវទីធ្លារបស់វែងរបស់វាបាននៅពេលដែលអ្នកបានចូលទៅក្នុង។ នៅគ្រប់ជ្រុងទាំងអស់នៃទីធ្លានែបន្ទប់ធំមានបន្ទប់ធំមួយ និងមានចង្ក្រានបាយមួយ ហើយវាក៏មានបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវមួយនៅក្នុងធ្លាធំ ព្រមទាំងមាន ចង្ក្រានបាយតូចមួយនៅទល់មុខ។ យើងអាចស្មានបានថា ដោយសារតែអំណាចរបស់គាត់ ជាងឈើដែលមកធ្វើទ្វារនិងបង្អួចអោយគាត់នេះគឺជាជាងឈើលំដាប់ខ្ពស់នៅក្នុងសម័យហាន់យ៉ាងនោះ។

មានទីធ្លានៅខាងក្រោយផ្ទះជូសា ដែលធ្វើអោយវាកាន់តែមានភាពស្រស់សង្ហារឡើង រួមផ្សំជាមួយនឹង ស្លឹកឈើបៃតងនិងផ្ការីកនារដូវផ្ការីកនៅទីធ្លាខាងមុខផ្ទះ។

ជូសាយ៉ល់ស៊ីល បានភ្ជាប់ទៅនឹងទីធ្លាខាងក្រោយ ដែលនៅខាងក្រោយផ្ទះធំដែលជាកន្លែងខ្ពស់ជាងគេនៅក្នុងផ្ទះជូសានេះ។ ជូសាយ៉ល់ស៊ីល ដែលបានសរសេរនៅលើផ្លាកឈើដោយ យីជែ ក្វន់ថូនអ៊ីន (១៧៨៣ ដល់ ១៨៥៩) ដែលជាមិត្តរបស់ជូសា។

នៅចំណុចដែលខ្ពស់ជាងគេនៅក្នុងផ្ទះជូសា មានទីស័ក្តិសិទ្ឋដែលសាងឡើងដើម្បីឧទ្ទិសដល់គាត់ដែលមានឈ្មោះថា “ជូសាយ៉ល់ស៊ីល”។ នៅខាងក្រោយទីស័ក្តិសិទ្ឋនេះ មានមែកឈើដែលមានពណ៌លឿងបៃតងចាស់ ដែលនៅក្នុងពន្លឺព្រះអាទិត្យពណ៌សនារដូវរងារ ដែលប្រឆាំងនឹងខ្យល់ត្រជាក់នារដូវរងា។ មានទឹកដែលបានរលាយពីទឹកកកនៅលើដំបូលដែលងាបានស្រក់ចុះក្រោមហើយបន្លឺសំលេងនៃទឹកភ្លៀងនារដូវផ្ការីកជាមួយនឹងស្លឹកឈើដែលមានពណ៌លឿងលាយបៃតង។