Hyewon, Byunghyun, Lynn และ Sehee ผู้ที่เคยมาที่นี่เมื่อเร็วนี้ๆ, อาจจะเป็นนักเรียนและผมก็สงสัยว่าพวกเขาจะเป็นอย่างไร. Sehee, นั่นชื่อเหมือนกับลูกสาวของผม แต่ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของผม.
วิวที่เป็นเอกลัษกณ์ของตัวเองซึ่งเราไม่สามารถหาได้จากที่อื่น.
นี่คือร่องรอยของการใช้ชีวิตของผู้คนที่นี่. เสื้อผ้าที่ซักถูกแขวนไว้บนเส้นลวดในวันฝนตก.
ก้อนอิฐที่วางอยู่บนเพื่อป้องกันหลังคาปลิวจากลมและนี่คือวิวที่ผมคุ้นเคยซึ่งที่ผมเคยเห็นในช่วงเวลานั้น.
<ขั้นบันไดดูดาว> มันฟังดูเศร้ามากและสวยงามสำหรับผม. เมื่อผมเดินขึ้นมาได้สักพัก, ผมเข้าใจว่านั่นหมายถึงการดูดาวด้วยแสงอย่างเหมาะสม.
ห้องน้ำสาธารณะในหมู่บ้านได้เปลี่ยนเข้าไปในศูนย์วัฒนธรรมจากการปรับเปลี่ยนที่สมบูรณ์แบบ. แต่ว่าเจ้าของห้องน้ำสาธารณะที่ง่วงนอนยังคงอยู่ที่นี่. มันเป็นภาพแห่งความอบอุ่นจริงๆ.
ชายที่สามารถเจอในห้องน้ำสาธารณะก็ยังคงอยู่ที่นี่. มันยังเป็นภาพแห่งความอบอุ่น. เขาเคยเป็นดาราที่นิยมที่นี่.
พวกเราปีนขึ้นไปบนบันไดถึง 117 ขั้นบันไดและได้เดินตามลูกศรที่เป็นสัญลักษณ์เพื่อไปที่โรงเรียน. นักเรียนที่เจอสัญลักษณ์ในเวลาเก่า.. พวกเขาทำอะไรอยู่ตอนนี้?
หลังจากเดินรอบๆ หมู่บ้านวัฒนธรรม Kamcheon, พวกเราก็มุ่งหน้าไปยังตลาด Kukje.
ที่ทางเข้าของตลาด Kukje, พวกเราก็เห็นคนหลายคนยืนกินโจ๊กถั่วในถนนโจ๊กถั่ว. ราคาต่อหนึ่งถ้วย 3,000 วอน แต่ว่าโจ๊กถั่วนี้มีประโยชน์มาก. เราสามารถขอเติมโจ๊กได้, มีเค้กข้าวในโจ๊กและมีขนมหวาน “Sikhye" เพื่อล้างปาก. นี่เองจึงเป็นสิ่งที่ดึงดูดของโจ๊กถั่วนี้. รสชาติก็ยังดีอีกด้วย.
พวกเราได้ปฎิเสธการต้อนรับเจ้าของเก่าร้านโจ๊กถั่วเแห่งหนึ่งและพวกเราได้ไปที่โรงแรมโดยคาดหวังว่าจะมีอาหารเย็นที่ดีกว่า.
